DAY 2 บ่อเกลือ-หมู่บ้านมณีพฤกษ์

เสียงนาฬิกาปลุกดังตอนตี 5 ป่านออกมาเดินเล่นข้างนอกสักพัก พอ 5.30 น. ป่านก็เดินไปปลุกเพื่อนที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่ เช้าวันนี้เราเลือกที่จะขับรถเล่นในหมู่บ้านแทนการปั่นจักรยาน เพราะสู้อากาศข้างนอกไม่ไหว เราออกตามล่าสถานที่สวยๆ โดยสุ่มไปเรื่อยๆ บังเอิญไปเจอนู้นนี่ เก๋ไก๋พอตัว

shot by @lumprun.f

ต้องขอบคุณความซน ที่ไม่มีใครห้ามใคร ไปเรื่อยๆตามความต้องการ แต่นานๆไปก็เริ่มรู้สึกไม่ดีเพราะถนนเริ่มขรุขระ ทางมันเริ่มจะไม่ใช่ เลยตัดสินใจถามคุณลุงคนนึงที่เดินภายในหมู่บ้าน แกบอกว่า "ให้ไปฝั่งรีสอร์ทดีกว่า แถวนั้นมีวิวสวยๆเยอะ" พวกเราตัดสินใจกลับหัวรถ ตามที่คุณลุงบอก แต่ด้วยความที่เช้าวันนั้นหมอกค่อนข้างหนา เลยไม่ค่อยเห็นอะไรสักเท่าไหร่

เราจึงตัดสินใจ ขับรถออกไปที่อุทยานแห่งชาติขุนน่าน เพื่อไปหาวิวเก๋ๆ ในตอนเช้า และเราก็ได้ภาพนี้มา

สิ่งหนึ่งที่ป่านประทับใจมากๆ ก็คือ น้องๆในหมู่บ้าน ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน ปั่นไปทางใด ก็จะมีการทักทายกันตลอด เป็นสิ่งนึงที่ป่านรู้สุกประทับมากๆ มันทำให้เรารู้สึกอบอุ่น ฟิลเหมือนเรากลับบ้านต่างจังหวัด ที่เดินไปไหนก็จะทักทายกันตลอด

เสร็จปุปก็เริ่มหิวเลยกลับมาทานข้าวเช้าที่พัก หลังทานเสร็จก็เริ่มเคลียร์ร่างกาย และออกจากที่พัก เพื่อเดินทางต่อไปยังที่ดอยผาผึ้ง ซึ่งระหว่างทางที่ไปเราก็แวะที่บ่อเกลือสินเธาว์ ในหมู่บ้านมีบ่อน้ำเกลือ หม้อต้มน้ำเกลือ ที่ตากเกลือต่างๆ เค้าอนุญาตให้ชิมเกลือที่เพิ่งเสร็จใหม่ๆด้วยนะคะ รสชาติก็คือเกลือค่ะ

และช่วงที่ป่านไป เหมือนมีกลุ่มจิตอาสามาช่วยปรับทัศนียภาพของชุมชนให้สวยงามขึ้น มีการตกแต่งสะพานไรงี้

ออกจากบ่อเกลือมุ่งหน้าไปยังดอยผาผึ้ง ถนนเส้น 1715 เป็นถนนที่ทำให้แทบจะหยุดหายใจได้ตลอดเวลา เพราะว่าถนนที่โค้งจัด และวิวที่โหดสัส คือแทบจะหยุดลมหายใจไปแล้วจริงๆ จากถนนเส้นนี้เราจะรู้สึกว่าตัวเราอยู่สูงมาก ตามที่มันควรจะเป็น เพราะจากการขับรถไต่เขาตลอดทั้งเส้นทาง เราแวะจอดถ่ายรูปกันบ่อยมากก และกริ๊ดกร๊าดความปังของวิวกันบ่อยพอๆกับจำนวนโค้ง

shot by @lumprun.f

ถัดไปอีก 8 กิโลก็จะมีอุทยานแห่งชาติดอยภูคา ซึ่งเราก็แวะเวียนเที่ยวเล่น หาอะไรทานกัน แต่น่าเสียดายที่เราไม่ได้เผื่อเวลาไว้เลย ป่านว่าดอยภูคา เป็นอีกที่นึงที่ควรมาสำรวจสักครั้ง เพราะดูจาก maps ภายในอุทยานแล้ว ป่านว่ามันน่าจะมี unseen เยอะมากๆ นึกย้อนกลับไป ตอนนี้ยังรู้สึกเสียดาย

หลังจากอิ่มแล้ว เราก็มุ่งหน้าสู่หมู่บ้านมณีพฤกษ์ วิวระหว่างทางก็ชวนเราแวะบ่อยมาก และยังคงสเตปใน การกริ๊ดกร๊าดวิวอีกเช่นเดิม

กว่าจะถึงตัวหมู่บ้านก็ปาไป 4 โมงเย็นแล้ว และประเด็นคือที่นี่ยังเป็นหมู่บ้าน ที่เป็นหมู่บ้านจริงๆ ไม่ใช่หมู่บ้านแบบสถานที่ท่องเที่ยว

ชุมชนที่นี่มีประวัติความเป็นมาจากการหนีภัยสงคราม และการแก้ไขปัญหาของรัฐ แต่เดิมชื่อว่า หมู่บ้านฉง-ไผ่ ปัจจุบันได้เปลี่ยนเป็น หมู่บ้านมณีพฤกษ์ ดังนั้นการขับรถไปหาที่พักจึงไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย เราลองขับหาเองดูก่อน แต่ยิ่งไปเรื่อยๆมันยิ่งไม่ใช่

เราจึงตัดสินใจถามชาวบ้านที่นั้นอีกครั้ง จนได้คำแนะนำและให้เรามาติดต่อที่ร้านกาแฟที่อยู่ทางด้านขวามือก่อนถึง 3 แยกเข้าหมู่บ้าน ชื่อร้านว่า กาแฟเดอม้ง ซึ่งเป็นสถานที่ที่จัดหาที่พัก และรถขึ้นดอยผาผึ้งให้กับเรา เราเลือกนอนเต้นท์ในราคา 650 บาทต่อหลังรวมอาหารเช้า หลังจากคุยกันเสร็จสรรพแล้ว ก็เตรียมตัวขึ้นดอยผาผึ้ง ซึ่งเป็นสถานที่ที่เราคาดหวังกันมากๆ วันนั้นเราโชคดีมากๆ ที่เจอคุณพี่วัฒน์(ไม่แน่ใจว่าเขียนแบบนี้มั้ย) พี่แกใจดีมากกๆ ชวนเราขึ้นผาผึ้งด้วยกัน ทางขึ้นผาผึ้งค่อนข้างชัน และขึ้นยากพอสมควร ต้องใช้รถของคนในพื้นที่ซึ่งเป็นรถ 4WD

และทางด้านบนของดอยผาผึ้ง ยังไม่อนุญาตให้กางเต้นท์บนดอยได้ จากการสอบถามพี่ๆในชุมชน พี่เค้าบอกว่ามันอันตรายในเรื่องของทิศทางลม และไฟป่า เพราะบริเวณนั้นมันติดไฟค่อนข้างง่าย ตอนนี้เลยยังไม่อนุญาต

แต่เหนือสิ่งอื่นใด วิวของที่นี่ค่ะ มันเว่อร์มากก ใครบอกสวรรค์ไม่มีจริง นี่ขอเถียง ด้วยความสูงเหนือระดับน้ำทะเลประมาณ 1600 เมตร ระหว่างทางที่เดินขึ้นไป นี่สัมผัสได้ว่าตัวเองยิ้มไม่หุบเลยจริงๆ เพราะมันเว่อร์วังมาก ประทับใจสุดๆ

shot by @lumprun.f

หลังจากอิ่มหนำกับวิวพระอาทิตย์ตกบนดอยผาผึ้งแล้ว เราก็ลงมาทานมื้อเย็นกัน ต้องขอบคุณพี่วัฒน์อีกครั้งนะคะ ที่ชวนเด็กน้อยอย่างเรา ร่วมแจมด้วย ถ้าไม่ได้พี่เค้า มื้อเย็นวันนั้นคงเป็นเพียงแค่น้ำเปล่า55555 เพราะไม่รู้จะหาทานได้จากที่ไหน ทานข้าวเสร็จเราก็ขอปลีกตัวมายังที่พัก ซึ่งวิวหน้าที่พักก็แรงใช่ย่อยเช่นกัน